Desem ki.

Günesli bir sonbahar gününden geriye kalan fotograflar. Bu fotograflari yaklasik üc hafta önce cekmistim.
Mevsim tamamiyle kisa döndü ve iki gün önce kar yagdi ama kalici olmadi. Hava oldukca soguk sifir derecede ve biz tasinmanin yorgunlugunu atmak icin bagevine geldik, dolayisiyla karli fotograflari yayimlayamiyorum ama dönüste kismetse.

Neyse... Biz kisa henüz girerken ben ilkbaharin tazeligini ciceklerin kokusunu ve güzelligini simdiden özledim her ne kadar her mevsim kendine göre güzelse bile...

Cahit Sitki Taranci´nin dizeleriyle bitireyim yazimi.


Desem ki

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Senden tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.


Cahit Sıtkı Tarancı